2022: Mangfald, mot og modning
«Den sikraste spådommen om framtida for kommunikasjonsbransjen, er at vi må bli betre, og modigare, når det gjeld inkludering og mangfald. Både i eigne rekrutteringar, men også i kommunikasjonen vi produserer på vegner av kundar.»
Vi nærmar oss 2022, det tredje koronaåret. Vi skal visst bala med heimekontor og restriksjonar i alle fall i starten av 2022, og kven veit kor lenge. I 2020 påverka dette mange i bransjen, men inntrykket mitt er at i løpet av 2021 har dei fleste byråa funne igjen balansen.
Mindre bekymring no
For oss i Spoon har koronatida vore ein periode med sterk vekst. Vi hadde flaks med kundeporteføljen, der ingen av dei største kundane våre var i dei verst ramma bransjane, og vi har kundar og tilsette som har handtert samarbeid frå heimekontor på ein fantastisk måte. I tillegg fekk vi plutseleg eit nytt forretningsområde då alle konferansar måtte bli digitale. Studioet vårt, som vi tidlegare brukte til opptak, har plutseleg vorte meir som eit tv-studio og husa 300 små og store livesendingar.
Så sjølv om ingen av oss akkurat jubla då vi vart sendt heim igjen, er det med ganske mykje mindre bekymring for drifta og arbeidsplassar vi går inn i det nye året.
Ei anna sak som vil påverka kommunikasjonsbransjen i 2022 er den nye regjeringa vår. Hurdalserklæringa slår fast at staten skal «kutte i konsulentbruk (....) ved å utvikle egen kompetanse» og regjeringa vil «kraftig redusere kjøpet statlege verksemders kjøp av tenester frå kommunikasjonsbransjen. Utover informasjons- og haldningskampanjar skal like tenester som hovudregel ikkje vert nytta».
Dette MÅ jo få ein konsekvens for bransjen vår? Så vidt eg kan skjønna, er det likevel ingen panikk.
Dei eg snakkar med i andre byrå, trur ikkje dette får alvorlege konsekvensar for verksemda deira. Vi som jobbar med informasjons- og haldningskampanjar, har jo grunn til å ha låge skuldrer. Vi har lurt litt på om statlege verksemder likevel ville kutta òg her, berre for å vere på den sikre sida, men førebels ser vi ikkje noko teikn til det.
Det er mogleg eg snakkar med feil folk, eller at vi er naive, men for meg verkar det ikkje som kjepphesten til Vedums bekymrar nemneverdig mange.
I september tok eg over som konsernsjef i Spoon, og har no ansvaret for verksemder i fire land: Finland, Sverige, Noreg og UK. Etter dryge fem år som leiar av Oslo-kontoret kjenner eg jo Spoon godt, men det er likevel utruleg interessant å oppleve likskapar og forskjellar over kontor- og landegrenser på nært hold.
Tøff arbeidsbelastning
Ein debatt som har gått både i Noreg og Sverige i haust, er om byråa har for tøff arbeidsbelastning. Denne diskusjonen trur eg òg vil prege 2022: korleis skal ein vite kva som kjem og kva er ei forsvarleg arbeidsbelastning i ein bransje med ein uføreseieleg kvardag og med store sesongvariasjonar. No før jul til dømes, trur eg ikkje det er mange som jobbar i byrå som sullar rundt på heimekontoret og bruker lunsjen til å pynte til jul. Det er bånn pine fram til rundt 20 desember. Og så er det vanlegvis, men ikkje alltid, ganske stille i januar.
Evna å levere til kundane samstundes som vi har gode arbeidsforhold for tilsette er ein balansekunst vi berre kan bli betre på, òg 2022.
2022 kjem sjølvsagt til å handle om klima og miljø. Bransjen vår har eit fotavtrykk som eg opplever dei fleste av oss jobbar for å redusere så mykje som mogleg. Men vi har eit endå større handavtrykk: korleis vi hjelper kundar å kommunisera kan potensielt påverke verda i bra eller mindre bra klimaretning. Eg synest Grønnvaskingsplakaten er eit godt initiativ, for der står det ganske konkret kva vi i alle fall IKKJE skal gjere. Likevel kjem vi ikkje unna uttala dilemma framover.
Skal vi til dømes jobba med daglegvarebransjen, når vi veit at matsvinn er eit stort klimaproblem? For vår del er svaret eit klart ja. Fordi vi opplever at oppdragsgivarane våre tek ansvar. Dei (og vi!) jobbar for å redusere matsvinn, både frå eigne butikkar og kundane sine. Det er klart dei òg kan bli betre. Men den setninga gjeld jo oss alle.
Mangfald og inkludering
Arbeidet med mangfald og inkludering kjem til å måtte gå over frå ord til handling. Det vil seia, eg trur det blir meir ord òg, og det er bra. Vi må òg snakka om det, samstundes som vi gjer noko med det.
Eg merker at det er litt skummelt berre å skriva eit avsnitt om inkludering og mangfald. Det er eit ganske minelagt felt. Uansett kva vi seier og gjer, blir det lett feil. Vi blir fort overflatiske, eller vi bruker omgrepet for smalt. Det er lett å sjå om det ikkje er nokon menn i leiinga, om alle er kvite i huda eller om det ikkje er éin tilsett over 50. Men vi kan jo ikkje «sjå» mangfald i utdanning, sosial bakgrunn, seksuell legning eller verdisyn.
Eg trur ikkje ein finn mange byråleiarar som ikkje ønsker seg til dømes fleire tilsette med annan kulturell bakgrunn enn sjuandegenerasjons norsk. Men mange av oss strevar likevel med å finna gode matchar.
Ein årsak er at det ikkje er så mange med annan kulturell bakgrunn som vel å utdanne seg innan kommunikasjon og marknadsføring. På same måte som dei store entreprenørane lagar kampanjar for å få vidaregåandeelevar til å velja fagarbeidarutdanningar, må vi som bransje vurdera å slå oss saman og jobba for å gjere «våre» studiar attraktive for folk med ulik bakgrunn.
Eg håper på ein meir modig, og ei meir moden tilnærming i 2022. Eg trur einaste farbare veg her, er at vi gjer så godt vi kan, innrømmer manglane våre og tør å prøva. Eg synest Vidar Singh, partnar i Vi er oss, har eit godt poeng når han seier «det er viktig at ein ikkje får eit mangfaldspoliti som går rundt og endevender kvar einaste produksjon».
Viss vi er for redde for å seia eller gjera noko feil, gjer vi for lite.
Det einaste eg veit sikkert, er at eg ikkje veit korleis 2022 blir, for å vri litt på eit Sokrates-sitat. Men med denne teksten kan eg i alle fall dokumentere kor feil eg tok i slutten på neste år.
